Wim van Est kon eigenlijk helemaal niet sturen. In een peloton rijden was ook zijn specialiteit niet. De Pyreneeën had hij nog nooit gezien....
Wim van Est kon eigenlijk helemaal niet sturen. In een peloton rijden was ook zijn specialiteit niet. De Pyreneeën had hij nog nooit gezien. Zo gek was het dus niet dat "den dieje van 't Heike" het ravijn in reed.
Wim van Est schreef in 1951 historie door als eerste Nederlander de gele trui te veroveren. Dat deed Van Est door in de twaalfde etappe een heuze dubbelslag te slaan. "IJzeren Willem" reed dat jaar als enige Nederlander een goede Tour en bezette na elf ritten een redelijke plaats in het klassement.
In de twaalfde etappe van Agen naar Dax over 185 kilometer maakte Wim van Est samen met zijn ploegmakker Gerrit Voorting deel uit van een kopgroep van tien man.
Flinke voorsprong
Het tiental had een flinke voorsprong genomen, die op een bepaald moment zelfs meer dan tien minuten bedroeg. In de sprint voor de etappezege werd Wim van Est door Gerrit Voorting in een ideale positie gemanoeuvreerd. Het werk van zijn ploegmaat werd door Van Est royaal in een etappezege verzilverd.
Tot ieders verrassing was de voorsprong van de kopgroep groot genoeg om Van Est als eerste Nederlander in de gele trui te hijsen. Het Toursucces zorgde in Nederland voor een golf van enthousiasme.
Zware rit
Het feest was echter maar van korte duur, want de volgende dag stond er een zware Pyreneeënrit op het programma van Dax naar Tarbes over 201 kilometer. De renners moesten daarbij onder andere de Col d'Aubisque bedwingen. Alhoewel Van Est genoeg moed had, moest hij toch bekennen dat Pyreneeën niet zijn ding waren.
Sterker nog, Van Est maakte voor het eerst kennis met het hooggebergte. De renner uit St.Willebrord had nog nooit een col gezien. Toch wilde Van Est zijn trui niet zomaar opgeven. Robert Desmet, journalist van Des sports was voor de etappe toch eens bij Pellenaars gaan informeren. "Gij gaat get habijt toch niet verdedigen met zo'n ongeschoren woesteling als Van Est? Want dan gebeuren er ongelukken". Maar Kees Pellenaars, die als ploegleider net zo onbehouwen was, had de waarschuwing weggewuifd. Wimme kon wel tegen een stootje.
Eerste val
Wim van Est moet bij de beklimming van de Aubisque al snel lossen, maar de onverzettelijke gele trui-drager knokt door. Op de top telt hij een achterstand van ruim drie minuten, maar er volgt nog een lange afdaling van 100 kilometer naar Tarbes. In het gezelschap van de beroemde daler Fiorenzo Magni stort Van Est zich in de afdaling. Als een duivel neemt hij roekeloos de venijnige bochten.
Plots maakt de weg een scherpe bocht en op volle snelheid nadert Van Est de verraderlijke haarspeldbocht. Hij komt in het losse grind terecht en verliest de macht over het stuur. De Brabander schuift wel dertig meter over de grond. Van Est heeft geluk. Het grind heeft zijn val gestopt. Zijn arm ligt open, zijn mooie gele trui is gescheurd en van zijn koersbroek is aan de rechterkant weinig meer over. Hij wil echter van geen opgeven weten en grijpt vastberaden zijn fiets. Na een sappig "goedverdoeme" rijdt hij met bebloede armen, ontvelde benen en een gescheurde broek en gele trui weer verder.
Adrenaline
Van Est heeft kennelijk geen angst gekregen van de valpartij. De schuiver over het grind heeft hem dusdanig veel adrenaline opgeleverd dat hij alleen maar sneller gaat. Hij werpt zich opnieuw als een steen naar beneden om de opgelopen achterstand weer goed te maken. Van Est ontwikkelt daarbij een ongelooflijk hoge snelheid, waardoor hij bij een volgende haarspeldbocht te laat in de remmen knijpt.
Hij kan zijn lijn niet meer veranderen en voordat hij het weet rijdt hij rechtdoor het ravijn in.
Van Est raakt rotsen en schuurt langs takken en ander groen. Zo'n zeventig meter lager komt Van Est tot stilstand. Versufd kijkt Van Est omhoog. Wat is hem nu overkomen? Alhoewel alles nog beweegt is hij toch emotioneel. Als eerste denkt Van Est aan zijn trui. Geel kan hij nu wel vergeten.
Woar issie?
Na enige tijd komt er hulp naar beneden. Dat heeft Van Est vooral aan de Belgische renner De Kok te danken. Ploegleider Pellenaars wordt tot stoppen gemaand door de Belg. Pellenaars stapt uit en tuurt over de rand. "Waor issie" vraagt Pel met enige paniek in zijn stem. De sigaar blijft echter gewoon aan zijn lippen hangen.
Nu kijken ook anderen mee. Eén van de juryleden heeft een verrekijker bij zich en ontwaardt Willem in het gras. Ook ploeggenoot Gerrit Peters ziet Van Est nu zitten. "Het lijkt wel een boterbloem" zou Peters gezegd hebben.
Banden
Met aaneengeknoopte banden wordt Van Est uiteindelijk naar boven gehesen. Van Est wil snel weer verder rijden, maar Pellenaars weet hem te overtuigen, dat hij beter naar het ziekenhuis kan gaan. Achteraf blijkt, dat Van Est helemaal niets mankeert.
Van Est's faam groeide nog meer toen Pontiac, dat de horloges voor het Nederlandse team had gesponsord, een advertentiecampagne op het getouw zette met de tekst : "Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep ..."
Gehele ploeg
Daags na de val van Van Est, volgt nog een tweede zware bergetappe. Gerrit Peters, die getuige was van Van Est zijn val, besluit voor de etappe niet meer te starten. De overige Nederlanders, met zijn drieën overgebleven- Voorting, Dekkers en Wagtmans- starten nog wel. Wout Wagtmans valt al snel uit vanwege last van een steenpuist tijdens de etappe. Daarop besluiten Voorting en Dekkers , de de etappe wel uitrijden, ook niet meer te starten in de volgende etappe.
Nog voordat de Tour de Pyreneeen uit is, is de volledige Nederlandse ploeg al naar huis.
Brokkenpiloot
Wim van Est's val in dat 70 meter diepe ravijn mag dan historisch zijn, renners uit zijn tijd hebben het veel meer over het feit dat de Brabander absoluut niet kon sturen en eigenlijk elke dag wel ergens op zijn gezicht eindigde. In het midden van de jaren 50, zo gaat het verhaal, is Van Est in elke etappe van de Giro ten minste één keer gevallen en niemand in het peloton keek daarvan op.
Willem, die altijd met de handjes boven op zijn stuur reed (en dus te laat was met remmen), had een uiterst opgewekt gemoed en daar werd in het peloton nog wel eens een loopje mee genomen. Het was van hem bekend dat hij tegenover Nederlandse wielerliefhebbers een heerlijke openhartigheid toonde.
Zo zwaaide hij naar iedere Nederlandse passant en menigmaal wisten andere renners hem te verschalken. Dan riep men zijn naam, den Wimme ging rechtop zitten, keek om, zwaaide uit vriendelijkheid en...pats, daar lag hij weer.
Vlak voor zijn dood werd er, in zijn bijzijn, een plakkaat onthuld op de Aubisque, die verwijst naar zijn val. Wim van Est was niet alleen de eerste Nederlander in de gele trui, maar in 1953 ook de eerste Nederlander die in de Giro een etappe won en de roze trui droeg, toebehorend aan de leider in de Ronde van Italië.
Bronnen: Wikipedia, Parool, Rugnummers en ingevette benen, Tour de France.nl |
In de twaalfde etappe van Agen naar Dax over 185 kilometer maakte Wim van Est samen met zijn ploegmakker Gerrit Voorting deel uit van een kopgroep van tien man.
Flinke voorsprong
Het tiental had een flinke voorsprong genomen, die op een bepaald moment zelfs meer dan tien minuten bedroeg. In de sprint voor de etappezege werd Wim van Est door Gerrit Voorting in een ideale positie gemanoeuvreerd. Het werk van zijn ploegmaat werd door Van Est royaal in een etappezege verzilverd.
Tot ieders verrassing was de voorsprong van de kopgroep groot genoeg om Van Est als eerste Nederlander in de gele trui te hijsen. Het Toursucces zorgde in Nederland voor een golf van enthousiasme.
Zware rit
Het feest was echter maar van korte duur, want de volgende dag stond er een zware Pyreneeënrit op het programma van Dax naar Tarbes over 201 kilometer. De renners moesten daarbij onder andere de Col d'Aubisque bedwingen. Alhoewel Van Est genoeg moed had, moest hij toch bekennen dat Pyreneeën niet zijn ding waren.
Sterker nog, Van Est maakte voor het eerst kennis met het hooggebergte. De renner uit St.Willebrord had nog nooit een col gezien. Toch wilde Van Est zijn trui niet zomaar opgeven. Robert Desmet, journalist van Des sports was voor de etappe toch eens bij Pellenaars gaan informeren. "Gij gaat get habijt toch niet verdedigen met zo'n ongeschoren woesteling als Van Est? Want dan gebeuren er ongelukken". Maar Kees Pellenaars, die als ploegleider net zo onbehouwen was, had de waarschuwing weggewuifd. Wimme kon wel tegen een stootje.
Eerste val
Wim van Est moet bij de beklimming van de Aubisque al snel lossen, maar de onverzettelijke gele trui-drager knokt door. Op de top telt hij een achterstand van ruim drie minuten, maar er volgt nog een lange afdaling van 100 kilometer naar Tarbes. In het gezelschap van de beroemde daler Fiorenzo Magni stort Van Est zich in de afdaling. Als een duivel neemt hij roekeloos de venijnige bochten.
Plots maakt de weg een scherpe bocht en op volle snelheid nadert Van Est de verraderlijke haarspeldbocht. Hij komt in het losse grind terecht en verliest de macht over het stuur. De Brabander schuift wel dertig meter over de grond. Van Est heeft geluk. Het grind heeft zijn val gestopt. Zijn arm ligt open, zijn mooie gele trui is gescheurd en van zijn koersbroek is aan de rechterkant weinig meer over. Hij wil echter van geen opgeven weten en grijpt vastberaden zijn fiets. Na een sappig "goedverdoeme" rijdt hij met bebloede armen, ontvelde benen en een gescheurde broek en gele trui weer verder.
Adrenaline
Van Est heeft kennelijk geen angst gekregen van de valpartij. De schuiver over het grind heeft hem dusdanig veel adrenaline opgeleverd dat hij alleen maar sneller gaat. Hij werpt zich opnieuw als een steen naar beneden om de opgelopen achterstand weer goed te maken. Van Est ontwikkelt daarbij een ongelooflijk hoge snelheid, waardoor hij bij een volgende haarspeldbocht te laat in de remmen knijpt.
Hij kan zijn lijn niet meer veranderen en voordat hij het weet rijdt hij rechtdoor het ravijn in.
Van Est raakt rotsen en schuurt langs takken en ander groen. Zo'n zeventig meter lager komt Van Est tot stilstand. Versufd kijkt Van Est omhoog. Wat is hem nu overkomen? Alhoewel alles nog beweegt is hij toch emotioneel. Als eerste denkt Van Est aan zijn trui. Geel kan hij nu wel vergeten.
Woar issie?
Na enige tijd komt er hulp naar beneden. Dat heeft Van Est vooral aan de Belgische renner De Kok te danken. Ploegleider Pellenaars wordt tot stoppen gemaand door de Belg. Pellenaars stapt uit en tuurt over de rand. "Waor issie" vraagt Pel met enige paniek in zijn stem. De sigaar blijft echter gewoon aan zijn lippen hangen.
Nu kijken ook anderen mee. Eén van de juryleden heeft een verrekijker bij zich en ontwaardt Willem in het gras. Ook ploeggenoot Gerrit Peters ziet Van Est nu zitten. "Het lijkt wel een boterbloem" zou Peters gezegd hebben.
Banden
Met aaneengeknoopte banden wordt Van Est uiteindelijk naar boven gehesen. Van Est wil snel weer verder rijden, maar Pellenaars weet hem te overtuigen, dat hij beter naar het ziekenhuis kan gaan. Achteraf blijkt, dat Van Est helemaal niets mankeert.
Van Est's faam groeide nog meer toen Pontiac, dat de horloges voor het Nederlandse team had gesponsord, een advertentiecampagne op het getouw zette met de tekst : "Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep ..."
Gehele ploeg
Daags na de val van Van Est, volgt nog een tweede zware bergetappe. Gerrit Peters, die getuige was van Van Est zijn val, besluit voor de etappe niet meer te starten. De overige Nederlanders, met zijn drieën overgebleven- Voorting, Dekkers en Wagtmans- starten nog wel. Wout Wagtmans valt al snel uit vanwege last van een steenpuist tijdens de etappe. Daarop besluiten Voorting en Dekkers , de de etappe wel uitrijden, ook niet meer te starten in de volgende etappe.
Nog voordat de Tour de Pyreneeen uit is, is de volledige Nederlandse ploeg al naar huis.
Brokkenpiloot
Wim van Est's val in dat 70 meter diepe ravijn mag dan historisch zijn, renners uit zijn tijd hebben het veel meer over het feit dat de Brabander absoluut niet kon sturen en eigenlijk elke dag wel ergens op zijn gezicht eindigde. In het midden van de jaren 50, zo gaat het verhaal, is Van Est in elke etappe van de Giro ten minste één keer gevallen en niemand in het peloton keek daarvan op.
Willem, die altijd met de handjes boven op zijn stuur reed (en dus te laat was met remmen), had een uiterst opgewekt gemoed en daar werd in het peloton nog wel eens een loopje mee genomen. Het was van hem bekend dat hij tegenover Nederlandse wielerliefhebbers een heerlijke openhartigheid toonde.
Zo zwaaide hij naar iedere Nederlandse passant en menigmaal wisten andere renners hem te verschalken. Dan riep men zijn naam, den Wimme ging rechtop zitten, keek om, zwaaide uit vriendelijkheid en...pats, daar lag hij weer.
Vlak voor zijn dood werd er, in zijn bijzijn, een plakkaat onthuld op de Aubisque, die verwijst naar zijn val. Wim van Est was niet alleen de eerste Nederlander in de gele trui, maar in 1953 ook de eerste Nederlander die in de Giro een etappe won en de roze trui droeg, toebehorend aan de leider in de Ronde van Italië.
Bronnen: Wikipedia, Parool, Rugnummers en ingevette benen, Tour de France.nl |
COMMENTS