Met haar laatste worp verwierf Ria Stalman de Olympische titel bij het discuswerpen. Een laatste worp die goud oplevert mag met recht een go...
Met haar laatste worp verwierf Ria Stalman de Olympische titel bij het discuswerpen. Een laatste worp die goud oplevert mag met recht een gouden worp worden genoemd. Maar Stalman heeft nog een gouden worp op haar naam staan. Het Nederlands record van Stalman staat nog altijd.
In 1976, Montreal, was ze er al bijna bij geweest. Het selectiecriterium was: kunnen mee strijden op Olympisch niveau. Dat kon de geboren Delftse wel. "Maar opeens werd het: meedoen om een finaleplaats. En dat zat er nog niet in."
Stalman had daar flink de pest over in. "Bij het NOC zaten destijds heel andere mensen dan nu. Toen waren het hoge heren, ver verheven boven de sporters, die vanuit hun ivoren toren regeerden. Maar misschien is het achteraf goed voor me geweest dat ik toen nog niet mocht meedoen."
Het resulteerde aanvankelijk in desinteresse. De Amsterdamse vergooide een jaar, maar besloot daarna zich niet op de kop te laten zitten. "En ik ging naar Amerika, om daar te trainen."
Het bleek een goede keuze. In Nederland trainde Stalman alleen en dat was niet langer op te brengen. In de VS kreeg ze trainingsmaatjes, van wie er één, Leslie Deniz, haar belangrijkste concurrente in de Olympische finale bleek. Zij won, bevangen door de spanning, zilver.
De mentale kracht om via haar laatste worp alsnog te winnen, haalde Stalman uit tips van sportarts Peter Vergouwen. "Hij zei: blijf tussen de worpen door bewegen. Houd je hartslag hoog, zodat je kop niet de kans krijgt de boel over te nemen. Ik stond dus niet te trillen op mijn benen, iets dat ik van tevoren wel voor mogelijk had gehouden. En daarop ben ik eigenlijk heel trots."
Nederlands record
De Olympische titel wordt eens in de vier jaar weggegeven en is vergankelijk. Stalman heeft nog één record in handen. Het Nederlands record.
Ria Stalman (47) kan zich ook de dag dat ze haar inmiddels antieke Nederlandse record vestigde nog goed herinneren. Stalman voelde zich op 15 juli 1984 doodmoe door eerdere wedstrijden en trainingen. Ze verwachtte helemaal geen topprestatie.
Stalman, die haar record in het Amerikaanse Walnut wierp: "Ik had me net zes weken paars getraind en ik dacht: ik zie wel wat het wordt. Maar bij mijn eerste poging kwam ik ruim over de 69 meter. Wat krijgen we nou? Ik moest mezelf kalmeren. Later kwam die 71,22. Ik moest ver kijken. De omstandigheden waren perfect. Ik heb nog altijd het gevoel dat de wind de discus aan het einde nog even oppakte."
In 1976, Montreal, was ze er al bijna bij geweest. Het selectiecriterium was: kunnen mee strijden op Olympisch niveau. Dat kon de geboren Delftse wel. "Maar opeens werd het: meedoen om een finaleplaats. En dat zat er nog niet in."
Stalman had daar flink de pest over in. "Bij het NOC zaten destijds heel andere mensen dan nu. Toen waren het hoge heren, ver verheven boven de sporters, die vanuit hun ivoren toren regeerden. Maar misschien is het achteraf goed voor me geweest dat ik toen nog niet mocht meedoen."
Het resulteerde aanvankelijk in desinteresse. De Amsterdamse vergooide een jaar, maar besloot daarna zich niet op de kop te laten zitten. "En ik ging naar Amerika, om daar te trainen."
Het bleek een goede keuze. In Nederland trainde Stalman alleen en dat was niet langer op te brengen. In de VS kreeg ze trainingsmaatjes, van wie er één, Leslie Deniz, haar belangrijkste concurrente in de Olympische finale bleek. Zij won, bevangen door de spanning, zilver.
De mentale kracht om via haar laatste worp alsnog te winnen, haalde Stalman uit tips van sportarts Peter Vergouwen. "Hij zei: blijf tussen de worpen door bewegen. Houd je hartslag hoog, zodat je kop niet de kans krijgt de boel over te nemen. Ik stond dus niet te trillen op mijn benen, iets dat ik van tevoren wel voor mogelijk had gehouden. En daarop ben ik eigenlijk heel trots."
Nederlands record
De Olympische titel wordt eens in de vier jaar weggegeven en is vergankelijk. Stalman heeft nog één record in handen. Het Nederlands record.
Ria Stalman (47) kan zich ook de dag dat ze haar inmiddels antieke Nederlandse record vestigde nog goed herinneren. Stalman voelde zich op 15 juli 1984 doodmoe door eerdere wedstrijden en trainingen. Ze verwachtte helemaal geen topprestatie.
Stalman, die haar record in het Amerikaanse Walnut wierp: "Ik had me net zes weken paars getraind en ik dacht: ik zie wel wat het wordt. Maar bij mijn eerste poging kwam ik ruim over de 69 meter. Wat krijgen we nou? Ik moest mezelf kalmeren. Later kwam die 71,22. Ik moest ver kijken. De omstandigheden waren perfect. Ik heb nog altijd het gevoel dat de wind de discus aan het einde nog even oppakte."
Bron: Wikipedia, NRC, Sport.nl
COMMENTS