Tomas Gustafson won de vijf kilometer in 1984 in Sarajevo en vier jaar later in Calgary. Toppers als Ard Schenk, Johann Olav Koss en Gianni Romme is dat niet gelukt.
Vier jaar lang toonaangevend zijn, is haast onmogelijk. In de Olympische geschiedenis op de lange afstanden wist slechts één schaatser zijn titel te verdedigen. Tomas Gustafson won de vijf kilometer in 1984 in Sarajevo en vier jaar later in Calgary. Toppers als Ard Schenk, Johann Olav Koss en Gianni Romme is dat niet gelukt.
In 1984 lag de focus van Gustafson niet bij de Allroundtoernooien maar bij de Olympische Winterspelen in Sarajevo. Hij won daar Olympisch goud op de 5km, met een minimaal verschil van slechts tweehonderdste van een seconde voorsprong op de Sovjet-Rus Igor Malkov. Op de 10km volgde een vergelijkbaar gevecht, dit keer trok Malkov aan het langste eind en won de strijd met een verschil van vijfhonderdste van een seconde.
Na de Winterspelen van 1984 kreeg Gustafson een blessure aan zijn knie (meningitis), en was hij enige tijd uit de roulatie. Maar in het Olympische jaar 1988 hervond hij zijn kracht en vorm, precies op het juiste moment.
In januari van dat jaar toonde hij aan nog erg ambitieus te zijn door zeer overtuigend de Europese Kampioenschappen in Den Haag te winnen, hij won alle vier de afstanden. Gustafson: "Ik weet nog dat we de tien kilometer reden en ik dacht dat de Nederlanders niet voluit gingen. Mijn benen voelden die dag zo sterk dat ik er helemaal geen moeite mee had. In de voorbereiding op de Olympische Spelen voelde ik me dan ook heel zeker."
Malkov was inmiddels gestopt met schaatsen, dus Gustafson had een concurrent minder bij de Olympische Spelen van 1988. Hij wist dat hij zich moest richten op nieuwe experts op de lange afstanden zoals de Nederlanders Leo Visser en Gerard Kemkers, de Oostenrijker Michael Hadschieff en de Noor Geir Karlstad.
Hij was direct succesvol op de 5000m. Gustafson wint in 6.44,98. Hij bleef in het spoor van Leo Visser en ging hem in de laatste ronde voorbij door een knappe versnelling. Hij won de rit (en de gouden medaille) met een verschil van drietiende van een seconde.
"Vier dagen later won hij Olympisch goud door het wereldrecord op de 10km te verbeteren naar de historische tijd van 13:48.20, een record dat drie jaar zou blijven staan (uiteindelijk verbeterd door Johann Olav Koss).
Ook al waren Leo Visser en Gerard Kemkers dat seizoen het slachtoffer, op de één of andere manier kon de Zweed altijd rekenen op sympathie van de Nederlanders. Goede herinneringen heeft hij ook aan de revanchewedstrijden in Heerenveen na de Olympische Spelen van Calgary. ,,Toen won Leo Visser. Maar die sfeer zal ik nooit meer vergeten, ook al verloor ik toen de race", zegt de nu 42-jarige Gustafson.
Bron: Friesch Dagblad, Wikipedia, Olympic.org
In 1984 lag de focus van Gustafson niet bij de Allroundtoernooien maar bij de Olympische Winterspelen in Sarajevo. Hij won daar Olympisch goud op de 5km, met een minimaal verschil van slechts tweehonderdste van een seconde voorsprong op de Sovjet-Rus Igor Malkov. Op de 10km volgde een vergelijkbaar gevecht, dit keer trok Malkov aan het langste eind en won de strijd met een verschil van vijfhonderdste van een seconde.
Na de Winterspelen van 1984 kreeg Gustafson een blessure aan zijn knie (meningitis), en was hij enige tijd uit de roulatie. Maar in het Olympische jaar 1988 hervond hij zijn kracht en vorm, precies op het juiste moment.
In januari van dat jaar toonde hij aan nog erg ambitieus te zijn door zeer overtuigend de Europese Kampioenschappen in Den Haag te winnen, hij won alle vier de afstanden. Gustafson: "Ik weet nog dat we de tien kilometer reden en ik dacht dat de Nederlanders niet voluit gingen. Mijn benen voelden die dag zo sterk dat ik er helemaal geen moeite mee had. In de voorbereiding op de Olympische Spelen voelde ik me dan ook heel zeker."
Malkov was inmiddels gestopt met schaatsen, dus Gustafson had een concurrent minder bij de Olympische Spelen van 1988. Hij wist dat hij zich moest richten op nieuwe experts op de lange afstanden zoals de Nederlanders Leo Visser en Gerard Kemkers, de Oostenrijker Michael Hadschieff en de Noor Geir Karlstad.
Hij was direct succesvol op de 5000m. Gustafson wint in 6.44,98. Hij bleef in het spoor van Leo Visser en ging hem in de laatste ronde voorbij door een knappe versnelling. Hij won de rit (en de gouden medaille) met een verschil van drietiende van een seconde.
"Vier dagen later won hij Olympisch goud door het wereldrecord op de 10km te verbeteren naar de historische tijd van 13:48.20, een record dat drie jaar zou blijven staan (uiteindelijk verbeterd door Johann Olav Koss).
Ik wilde dat jaar per se ook de tien kilometer winnen. In mijn ogen was dat gewoon de afstand voor Zweedse schaatsers. Zweden won goud op die afstand in 1948, 1956, 1964 en in 1968. Ik had in 1984 in Sarajevo goud op de vijf kilometer. Maar ik had toen zilver op de tien kilometer omdat Igor Malkov, die ik op de vijf kilometer versloeg, gewoon sneller was. In Calgary lukte het wel en bleef ik Michael Hadschieff en opnieuw Leo Visser voor."
Ook al waren Leo Visser en Gerard Kemkers dat seizoen het slachtoffer, op de één of andere manier kon de Zweed altijd rekenen op sympathie van de Nederlanders. Goede herinneringen heeft hij ook aan de revanchewedstrijden in Heerenveen na de Olympische Spelen van Calgary. ,,Toen won Leo Visser. Maar die sfeer zal ik nooit meer vergeten, ook al verloor ik toen de race", zegt de nu 42-jarige Gustafson.
Je moet groot respect hebben voor schaatsers die op twee verschillende Olympische toernooien een medaille pakken'', stelt Jochem Uytdehaage. ,,Romme deed het in Nagano en Salt Lake City, Jan Bos ook. Dat zijn geweldige prestaties, ook al ging het bij Bos om tweemaal zilver. Als je vier jaar later nog tot de wereldtop behoort, is dat heel bijzonder. Van hoeveel schaatsers is niet voorspeld dat ze lange tijd de toon zouden zetten?'
Bron: Friesch Dagblad, Wikipedia, Olympic.org
COMMENTS