Gerrit Scheffer. Pionierende veldrijder in Nederland

Veel veldrijders heeft Nederland niet in de jaren '70. Samen met wat amateurs rommelen drie profs wat aan in bos of veld. Ze slepen zich...

Veel veldrijders heeft Nederland niet in de jaren '70. Samen met wat amateurs rommelen drie profs wat aan in bos of veld. Ze slepen zich door de zompige modder of breken zowat hun enkels over de keihard bevroren bospaadjes. Soms schrikt een prof van een aanmoediging. Of is het een losse vervloeking van een toevallige passant die zijn koningspoedel uitlaat in het bos?

Vroeger had je in Nederland één veldrijder. Huub Harings. Die kon bij iedereen pochen dat hij de best professionele veldrijder van Nederland was. Logisch, want Huubke was jarenlang de enige Nederlandse professionele veldrijder.

Maar inmiddels is het profpeloton in Nederland 'flink' uitgedeid. Kees van de Wereld is net prof geworden in 1978 en ook Gertie Wildeboer en Gerrit Scheffer mogen zich cyclo-prof noemen. Daarnaast kloppen er enkele talentvolle amateurs aan het venster. Hennie Stamsnijder en Herman Snoeyink zijn vaak al beter dan de profs.

Gerrit Scheffer is een echte pionier. Hij trotseert het amateurisme van zijn sport. Kleedt zich zonder morren om in de achterbak van zijn auto als er in Harken of Overschaveen weer eens geen kleedruimte is geregeld. 

"Ik ben drie jaar geleden prof geworden om probleemloos in het buitenland te kunnen fietsen", zegt Scheffer. „Maar daarnaast meende ik ook de sport te kunnen dienen. Er waren in die tijd geen beroepsrenners. Ik heb me altijd voor die sport willen inzetten en accepteerde daardoor, dat de omstandigheden verre van ideaal waren."

"Het is geen vetpot, nog steeds niet, maar in vergelijking met enkele jaren geleden is er veel verbeterd. Ik ben er erg blij om, dat er tal van goede renners bij zijn gekomen. Dat er aan een wedstrijd tien jongens deelnemen, die de eerste prijs kunnen winnen, het zou voor de sport een slechte zaak zijn wanneer het steeds Wildeboer, mijn broer en ik zijn, die de dienst uitmaken."

Pechvogel
Scheffer is naast pionier ook vooral pechvogel. Privé wordt Scheffer getroffen door allerhande malheur. "1976 was voor mij een rotjaar. Mijn vrouw moest twee keer naar het ziekenhuis; één keer zelfs voor zeven weken. Daarnaast zag ik het op mijn werk niet zitten. Ik heb het bijltje er toen bij neergegooid. Een paar maanden lang heb ik niet aan sport gedaan. Toch ben ik er weer bovenop gekomen. Het was evenwel te laat om in dat seizoen nog iets te presteren. Daarom heb ik de afgelopen zomer erg serieus getraind. Mijn gemiddelde lag op 350 kilometer per week. Dit seizoen heb ik al drie keer gewonnen; ik had de macht helemaal terug."

Maar net nu de belangrijkste wedstrijden er aan komen, heeft Scheffer de bof. "Morgen moet ik weer naar de dokter. Ook al word ik dan genezen verklaard, dan nog acht ik het onwaarschijnlijk, dat ik zondag aan het Nederlandse kampioenschap mee kan doen. Misschien, dat de WK nog haalbaar is, maar dat hangt uiteraard van de conditie af."

Scheffer die gewend is voor een aantal familieleden en toevallige passanten in Brummelo, Vars en Kanegem zijn wedstrijden af te draaien, gaat door de bof de enige twee wedstrijden missen die nog enige alure met zich meebrengen. 

De pech van een pionier.

Wegwuiven
Scheffer wuift bijna nonchalant de pech en zijn twee mindere jaren weg. De Zelhemmer is 28, maar meent dat zijn beste jaren nog moeten komen. "Crossen is puur conditiewerk. Je moet kunnen afzien. Wanneer je als wegrenner een goede sprinter bent, kun je je bij wijze van spreken lange tijd schuil houden in het peloton. Daarom worden veel wegrenners er in veldritten meteen afgereden. Daarom ook mijden tal van coureurs in de wintermaanden de crosses. Ze zijn bang voor blessures, zeggen ze dan. Onzin. Ik luister liever naar Hennie Kuiper. Die vindt, dat hij dankzij het veldrijden de „macht" krijgt. Je bent, meent hij, op de weg beter in staat ontberingen te trotseren." 

Fooi
De pionier is gewend aan schaarste. Veel geld is er niet te verdienen in het veldrijden in de jaren '70. Scheffer werkt er gewoon naast. "Ik werk gewoon, al heb ik in de wintermaanden drie middagen per week vrij om te kunnen trainen. Die tijd heb ik nodig om goed voorbereid op de wedstrijden te komen. Maar wanneer ik de uren, die ik erin steek, omreken in geld, kom ik, denk ik, maar net tot het minimumloon toe."

Scheffer gaf eerder al aan dat hij prof werd om in het buitenland te fietsen. "Vooral in Zwitserland is er goed geld te verdienen. Daar zijn zeker vijf jongens, die per wedstrijd ƒ 1000,- krijgen en er zodoende een goede boterham aan overhouden.  In Zwitserland is rijden sowieso geen straf als je weet dat er 15000 mensen langs de kant staan en veldrijden net zo'n volwaardige sport is als het skieën." 

In Nederland komt Scheffer nog niet echt aan de bak. Hij bespeurt maar weinig enthousiasme bij de organisatie comités. ""Je moet het als vereniging proberen uit te bouwen. Niet te schromen om iemand als De Vlaeminck te vragen. Die kost misschien ƒ 3000,— maar als er tam-tam wordt gemaakt, komt dat bedrag er via een groter aantal toeschouwers wel weer uit."

Tegenwoordig is veldrijden nog steeds een relatief kleine sport. Maar dankzij het doorzettingsvermogen van de Scheffers, Wildeboers en Haringsen van deze wereld, rijden Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Toon Aerts in betere omstandigheden, voor meer geld en meer publiek. 

Die mag Gerrit Scheffer in zijn zak steken.

Bron: Trouw