Bordeaux-Parijs was een wedstrijd voor doorzetters. 600 kilometers door water en wind. Niet meer van deze tijd en dus is de wedstrijd opgeheven.
In 1991 zou Bordeaux-Parijs zijn eeuwfeest vieren. Maar in 1988 werd de laatste wedstrijd verreden. De Sciéte du Tour de France haalde de excentrieke wedstrijd van 600 kilometer van de kalender.
Met het verdwijnen van de wedstrijd daalt de eretitel Monsieur Bordeaux-Paris in waarde. Herman van Springel, zevenvoudig winnaar in de periode 1970-1981, is zich daar terdege van bewust. „Als de wedstrijd niet meer bestaat, gaat ook die titel verdwijnen. Spijtig. Bordeaux-Parijs leverde mij nog elk jaar veel belangstelling op."
Jammer voor de wielersport
"Het is niet alleen jammer voor mezelf, maar ook voor de wielersport", meent Van Springel. "Bordeaux-Parijs was toch een spectaculaire wedstrijd, met die gangmakers. Er viel altijd iets te beleven. Als je die dag de beste was, had je een kans van 9 op 10 om te winnen. Tenminste als je een betrouwbare gangmaker had."
In andere klassiekers gaat het lang niet altijd op dat de sterkste ook wint. Of, zoals de winnaar van 1985, de Belg René Martens, het uitdrukte: „Dit is nog de echte wielersport zonder allerlei taktische toestanden. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. Een Bordeaux-Parijs liegt niet."
Zwijgen opgelegd
Bordeaux-Parijs liegt niet. Bordeaux-Parijs is wel het zwijgen opgelegd. De zakelijk ingestelde Société du Tour de France hield een nieuwe wielerwedstrijd ten doop die over een serie Alpencols gaat. (Inmiddels is ook die wedstrijd weer ter ziele). Die moest Bordeaux-Parijs snel doen vergeten. De laatste winnaar in Parijs was Jean-Francois Rault, in 1988.
Van Springel: "Bordeaux-Parijs is kapot gegaan aan de interesse van de vedetten. Of beter gezegd: het gebrek aan interesse."De monsterachtige afstand (minimaal 551 kilometer, maximaal 620 km) verleende Bordeaux-Parijs een status aparte in de wielrennerij. Maar het is tevens zijn dood geworden. De wielrenner van de jaren negentig schrikt terug van een dergelijke toer."
De eerste editie
Hoe anders was het 100 jaar geleden. Place du Pont in Bordeaux, 23 mei 1891, vijf uur in de ochtend. Voor de eerste uitgave van Bordeaux-Parijs, georganiseerd door de krant Le Vélo, melden zich 28 liefhebbers. Onder hen vijf Engels-mannen.
Twee van hen, G.P. Mills en Hollbein, ontvluchten al snel het peloton. De beslissing valt al na ruim 100 km in Angoulême, waar de eerste controlepost is ingericht. Bij de rijkelijk gevulde bevoorradingstafels staan comfortabele ligstoelen voor de coureurs om even op adem te komen. Per slot van rekening zijn er nog bijna 475 kilometer te fietsen.
Terwijl Hollbein het er van neemt, gunt Mills zich geen rust. Hij steekt ter verfrissing zijn hoofd in een teil water en vervolgt zijn weg. Hollbein, die later nog naam zou maken als zwemmer, zal Mills pas aan de finish in het Pare des Princes terugzien. Mills doet over de 572 kilometer 26 uur 34 minuten en 57 seconden. Met een gemiddelde van 21.518 per uur is hij tot op de dag van vandaag de traagste winnaar van Bordeaux-Parijs. Niettemin bedraagt zijn voorsprong op de nummer twee één uur en 16 minuten. Dat zal niemand hem ooit nadoen.
Bron: Brabants Dagblad
Met het verdwijnen van de wedstrijd daalt de eretitel Monsieur Bordeaux-Paris in waarde. Herman van Springel, zevenvoudig winnaar in de periode 1970-1981, is zich daar terdege van bewust. „Als de wedstrijd niet meer bestaat, gaat ook die titel verdwijnen. Spijtig. Bordeaux-Parijs leverde mij nog elk jaar veel belangstelling op."
Jammer voor de wielersport
"Het is niet alleen jammer voor mezelf, maar ook voor de wielersport", meent Van Springel. "Bordeaux-Parijs was toch een spectaculaire wedstrijd, met die gangmakers. Er viel altijd iets te beleven. Als je die dag de beste was, had je een kans van 9 op 10 om te winnen. Tenminste als je een betrouwbare gangmaker had."
In andere klassiekers gaat het lang niet altijd op dat de sterkste ook wint. Of, zoals de winnaar van 1985, de Belg René Martens, het uitdrukte: „Dit is nog de echte wielersport zonder allerlei taktische toestanden. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. Een Bordeaux-Parijs liegt niet."
Zwijgen opgelegd
Bordeaux-Parijs liegt niet. Bordeaux-Parijs is wel het zwijgen opgelegd. De zakelijk ingestelde Société du Tour de France hield een nieuwe wielerwedstrijd ten doop die over een serie Alpencols gaat. (Inmiddels is ook die wedstrijd weer ter ziele). Die moest Bordeaux-Parijs snel doen vergeten. De laatste winnaar in Parijs was Jean-Francois Rault, in 1988.
Van Springel: "Bordeaux-Parijs is kapot gegaan aan de interesse van de vedetten. Of beter gezegd: het gebrek aan interesse."De monsterachtige afstand (minimaal 551 kilometer, maximaal 620 km) verleende Bordeaux-Parijs een status aparte in de wielrennerij. Maar het is tevens zijn dood geworden. De wielrenner van de jaren negentig schrikt terug van een dergelijke toer."
De eerste editie
Hoe anders was het 100 jaar geleden. Place du Pont in Bordeaux, 23 mei 1891, vijf uur in de ochtend. Voor de eerste uitgave van Bordeaux-Parijs, georganiseerd door de krant Le Vélo, melden zich 28 liefhebbers. Onder hen vijf Engels-mannen.
Twee van hen, G.P. Mills en Hollbein, ontvluchten al snel het peloton. De beslissing valt al na ruim 100 km in Angoulême, waar de eerste controlepost is ingericht. Bij de rijkelijk gevulde bevoorradingstafels staan comfortabele ligstoelen voor de coureurs om even op adem te komen. Per slot van rekening zijn er nog bijna 475 kilometer te fietsen.
Terwijl Hollbein het er van neemt, gunt Mills zich geen rust. Hij steekt ter verfrissing zijn hoofd in een teil water en vervolgt zijn weg. Hollbein, die later nog naam zou maken als zwemmer, zal Mills pas aan de finish in het Pare des Princes terugzien. Mills doet over de 572 kilometer 26 uur 34 minuten en 57 seconden. Met een gemiddelde van 21.518 per uur is hij tot op de dag van vandaag de traagste winnaar van Bordeaux-Parijs. Niettemin bedraagt zijn voorsprong op de nummer twee één uur en 16 minuten. Dat zal niemand hem ooit nadoen.
Bron: Brabants Dagblad
COMMENTS