Eric Heiden was een bijzondere sportman. Hij was zeer gefocused op zijn sport, maar ook zeer no-nonsens en wars van ceremonie en protocol. I...
Eric Heiden was een bijzondere sportman. Hij was zeer gefocused op zijn sport, maar ook zeer no-nonsens en wars van ceremonie en protocol. In de oktober '81-editie van Sport International interviewt Mart Smeets Heiden over zijn tijd in Lake Placid. "Om vijf uur 's nachts was ik klaarwakker, maar ik moest de volgende wel weer het ijs op".
Heiden begint zijn verhaal over het stelen van vlaggen. " In Innsbruck heb ik allerlei troep uitgehaald en vlaggen gejat. In Lake Placid was ik dat ook van plan. Anderen zeiden dat ik dat in mijn positie niet kan maken. Het kwam er dus niet van".
"Peter Mueller had er bijna één te pakken en toen hebben de cops hem gepakt..de eikels. Ik weet nog hij hij 's nachts thuis kwam. Het was pas vijf uur toen hij uit het politiebureau werd vrijgelaten. Hij kwam de kamer in en schreeuwde het uit. "Ik heb gevangen gezeten, de klootzakken hebben we me niet eens een vlag laten stelen".
'Wat was dat een toestand. We lachten ons rot, maar het was nog nacht en een paar uur later weer het ijs op".
Hoe heb je trouwens geleefd in Lake Placid?
"Zoals altijd met Mike en Tom Plant en Mueller samen in zo'n truck. We zaten niet in die gevangenis ( de overige Olympiers waren gestationeerd in een oude gevangenis, een erg mistroostig oord), we woonden met zijn vieren met heel veel troep in een camper."
"Heel gewoon, net als altijd, waar dan ook. Niets opgefokt, niets speciaal. Harde rock&roll, een beetje slap kletsen en zorgen dat ik voldoende slaap kreeg. Het enige vervelende was dat er geen meiden in de buut waren".
En iedere dag spanning? Ik bedoel, de hele wereld keek op het laatst alleen maar naar jou?
"Spanning? Ik geloof het niet. Het ging eigenlijk vanzelf.... ik weet dat dit erg zelfverzekerd klinkt, maar ik wist dat ik het kon. Ik had zoveel getraind, ik was echt heel sterk toen". Opeens lacht hij bescheiden. Hij haalt zijn wenkbrauwen op alsof hij zich excuseren voor zijn uitspraak.
"Weet je, er is tijdens de Spelen één moment geweest dat ik onzeker was.....dit is iets wat ik nog nooit verteld heb. Weet je dat na de Spelen Time Magazine uitkwam over de hele wereld met die cover waar ik met vijf gouden medailles omzit".
"Je kent die foto? Weet je wanneer die foto genomen is? Nee? Zal ik je vertellen. Omdat Time op zaterdagmiddag op de persen gaat voor zijn wereldwijde verspreiding waren die mensen bij Kaminski (zijn toenmalige manager) gekomen en hadden hem gevraagd of ze die foto op donderavond konden maken".
"Kaminski vond dat natuurlijk goed, want er zat een hoop poen aan vast. Hij kwam toen bij mij en vroeg wat ik ervan dacht. Ik heb even nagedacht en ja gezegd. Dus ik donderdagavond in het geniep die dingen om, niemand wist het. Knip, knip en de foto ging op weg naar New York".
"Toen kwam die race op zaterdag. En gaat die Rus tegen wie ik reed als een idioot van start. Na zeven ronden verloor ik alle gevoel. Ik dacht nu is het afgelopen. Nu kan ik niet meer. Maar die klere-Rus reed maar door. Ik kon niets anders doen dan volgen".
"Ik heb in die ronden afgezien als nooit tevoren, ik zag alles vier keer dubbel en ineens passeerde ik hem en werd alles helder. Toen dact ik aan die foto en Time. Ik heb toen vreselijk gelachen om mezelf."
Die laatste twee rondjes toen, ik dacht dat ik gek werd, zo hard reed je
Ik had nog harder gekund. Ik had twee ronden eerder kunnen beginnen. Maar ik wist niet-echt wat ik kon toen. Zoals ik toen reed, kon niemand me kloppen. Ik was doodmoe, maar toen kreeg ik die vier jaar trainen terug, ik draaide op mijn techniek en had zoveel reserve, man wat ging die 10 kilometer toen makkelijk."
Weet je nu waarom je het allemaal deed?
"Ja, ik wilde aantonen dat je door jezelf vier jaar geheel in de hand te hebben, het hoogst mogelijke op sportief gebied kon bereiken. Ik wilde die vijf medailles hebben, daar heb ik vier jaar voor geleefd."
Bron: Sport International/Nummer 1 Oktober 1981/Het interview met Eric Heiden is een passage uit een interview dat Mart Smeets met de Amerikaan hield.
"Peter Mueller had er bijna één te pakken en toen hebben de cops hem gepakt..de eikels. Ik weet nog hij hij 's nachts thuis kwam. Het was pas vijf uur toen hij uit het politiebureau werd vrijgelaten. Hij kwam de kamer in en schreeuwde het uit. "Ik heb gevangen gezeten, de klootzakken hebben we me niet eens een vlag laten stelen".
'Wat was dat een toestand. We lachten ons rot, maar het was nog nacht en een paar uur later weer het ijs op".
Hoe heb je trouwens geleefd in Lake Placid?
"Zoals altijd met Mike en Tom Plant en Mueller samen in zo'n truck. We zaten niet in die gevangenis ( de overige Olympiers waren gestationeerd in een oude gevangenis, een erg mistroostig oord), we woonden met zijn vieren met heel veel troep in een camper."
"Heel gewoon, net als altijd, waar dan ook. Niets opgefokt, niets speciaal. Harde rock&roll, een beetje slap kletsen en zorgen dat ik voldoende slaap kreeg. Het enige vervelende was dat er geen meiden in de buut waren".
En iedere dag spanning? Ik bedoel, de hele wereld keek op het laatst alleen maar naar jou?
"Spanning? Ik geloof het niet. Het ging eigenlijk vanzelf.... ik weet dat dit erg zelfverzekerd klinkt, maar ik wist dat ik het kon. Ik had zoveel getraind, ik was echt heel sterk toen". Opeens lacht hij bescheiden. Hij haalt zijn wenkbrauwen op alsof hij zich excuseren voor zijn uitspraak.
"Weet je, er is tijdens de Spelen één moment geweest dat ik onzeker was.....dit is iets wat ik nog nooit verteld heb. Weet je dat na de Spelen Time Magazine uitkwam over de hele wereld met die cover waar ik met vijf gouden medailles omzit".
"Je kent die foto? Weet je wanneer die foto genomen is? Nee? Zal ik je vertellen. Omdat Time op zaterdagmiddag op de persen gaat voor zijn wereldwijde verspreiding waren die mensen bij Kaminski (zijn toenmalige manager) gekomen en hadden hem gevraagd of ze die foto op donderavond konden maken".
"Kaminski vond dat natuurlijk goed, want er zat een hoop poen aan vast. Hij kwam toen bij mij en vroeg wat ik ervan dacht. Ik heb even nagedacht en ja gezegd. Dus ik donderdagavond in het geniep die dingen om, niemand wist het. Knip, knip en de foto ging op weg naar New York".
"Toen kwam die race op zaterdag. En gaat die Rus tegen wie ik reed als een idioot van start. Na zeven ronden verloor ik alle gevoel. Ik dacht nu is het afgelopen. Nu kan ik niet meer. Maar die klere-Rus reed maar door. Ik kon niets anders doen dan volgen".
"Ik heb in die ronden afgezien als nooit tevoren, ik zag alles vier keer dubbel en ineens passeerde ik hem en werd alles helder. Toen dact ik aan die foto en Time. Ik heb toen vreselijk gelachen om mezelf."
Die laatste twee rondjes toen, ik dacht dat ik gek werd, zo hard reed je
Ik had nog harder gekund. Ik had twee ronden eerder kunnen beginnen. Maar ik wist niet-echt wat ik kon toen. Zoals ik toen reed, kon niemand me kloppen. Ik was doodmoe, maar toen kreeg ik die vier jaar trainen terug, ik draaide op mijn techniek en had zoveel reserve, man wat ging die 10 kilometer toen makkelijk."
Weet je nu waarom je het allemaal deed?
"Ja, ik wilde aantonen dat je door jezelf vier jaar geheel in de hand te hebben, het hoogst mogelijke op sportief gebied kon bereiken. Ik wilde die vijf medailles hebben, daar heb ik vier jaar voor geleefd."
Bron: Sport International/Nummer 1 Oktober 1981/Het interview met Eric Heiden is een passage uit een interview dat Mart Smeets met de Amerikaan hield.
Op Sportkroniek.nl gebruiken we regelmatig Sport International als bron. Het tijdschrift dat van 1980 tot 2006 op de markt kwam, had onwijs goede achtergrondverhalen en interviews. Het geeft extra inzichten in de beweegredenen van sporters uit de jaren '80 en '90.
COMMENTS