De Belg Briek Schotte veroverde op 22 augustus 1948 de eerste van zijn in totaal twee wereldtitels. Schotte bleek die dag op de Cauberg ste...
De Belg Briek Schotte veroverde op 22 augustus 1948 de eerste van zijn in totaal twee wereldtitels. Schotte bleek die dag op de Cauberg sterker dan de andere grote kampioenen uit die tijd; Coppi, Bartali en Kübler. Schotte bepaalde het koersverloop en kreeg onverwacht hulp van Coppi en Bartali die elkaar het succes niet gunden.
In 1948 bereidde Briek Schotte zich goed voor op het WK. De Belg had zijn zinnen gezet op de wereldtitel en liet niets aan toeval over. De avond voor het wereldkampioenschap waren de Belgen op aandringen van Briek Schotte met elkaar aan tafel gaan zitten. Een unieke biieenkomst want voor de eerste maal besloten de Belgen niet tegen maar met elkaar te rijden. De eventuele wereldkampioen zou aan zijn ploegmaats 100.000 Belgische francs betalen. Een kapitaal voor die tijd. De Belgen, net als de concurrentie met zes man sterk aan de start, gingen akkoord.
Schotte had daarnaast aan parcoursverkenning gedaan “Ik had aan Marcel Kint gevraagd welke versnellingen hij in 1938 had gebruikt. De omloop in 1948 was precies hetzelfde als tien jaar eerder. Wij moesten 28 keer de Cauberg beklimmen, een aanloop en 27 ronden van tien kilometer. Ik kende de beklimming van de criteriums die ik in Valkenburg had gefietst.”
Toch was Schotte niet gerust op de afloop. “Voor de start gaf ik mezelf geen enkele kans. Dit was een parcours voor Coppi en Bartali. Daarom had ik me voorgenomen zo vroeg mogelijk aan te vallen. Ik hield de Luxemburger Clemens en de Zwitser Kübler in de gaten, zij gingen altijd vroeg aan. Toen Clemens na drie ronden wegsprong, reageerde ik onmiddellijk.”
"Ik heb er altijd spijt van gehad dat ik toen niet ben meegegaan'', zegt Limburger Sjefke Janssen over die demarrage. Janssen had zich voor eigen publiek zo graag had willen laten gelden. ,,Ik hield ook van lange ontsnappingen.''
Waarom was hij dan niet meegesprongen? De twee grote helden uit het Italiaanse wielrennen van die jaren weerhielden hem daarvan. ,,Net als bijna iedereen hield ik Bartali en Coppi in de gaten. Maar die twee hadden ruzie en dat wisten we niet.''
Ook Schotte had angst gehad voor de sterke Italianen Coppi en Bartali. Maar later bleek dat de twee helemaal niet naar Valkenburg waren gekomen om de titel te winnen. De twee vedettes waren de Cauberg alleen opgefietst om niet van elkaar te verliezen.
Door de fenomenale Touroverwinning van 1948 stond Bartali tijdelijk hoger in rang en dat zinde Coppi niet. Coppi was maar met één reden naar Valkenburg afgereisd; Bartali mocht geen wereldkampioen worden.
Vanaf de eerste meters zette Coppi zich in het wiel van Bartali. Bartali doorzag de tactiek van Coppi en ondernam helemaal niets. Zo lieten de twee steeds meer renners ontsnappen uit het peloton.
Toen de groep Schotte een kwartier voorsprong had, stapten beiden onder een hels fluitconcert af. De twee hadden verloren, maar belangrijker nog, met had elkaar in ieder geval niet laten winnen.
Schotte had maling aan de Italiaanse tweespalt. De Belg hield het tot het einde vol. „Ik was de enige
„In de slotkilometers hoorde ik aan de reacties uit het publiek dat een renner uit de achterhoede naderde. Het was Gerrit Schulte, opgezweept door de Nederlandse toeschouwers. Ik twijfelde even, maar heb toen alles of niets gespeeld. Alleen de Fransman Apo Lazarides kon me volgen. Hij reed echter geen meter aan de leiding. In de laatste ronde had ik echt angst dat hij zou wegspringen. Maar ik had hem stuk gereden door steeds weer te demarreren. Ik werd wereldkampioen omdat ik op die dag gewoon de beste was."
Briek Schotte veroverde zijn eerste wereldtitel (twee jaar later herhaalde hij die prestatie in Moorslede) op zes sneetjes krentenbrood. Met zijn ouders woonde Schotte destijds in Waregem waar in het weekeinde van het wereldkampioenschap kermis was.
Pa Schotte bakte altijd zelf krentenbrood als er kermis was, ook op 21 augustus 1948, de dag voor de titelstrijd in Valkenburg. Schotte kreeg een pakketje brood mee en won daarmee- naar eigen zeggen- de koers.
Bron: Brabants Dagblad, NRC, Wij waren allemaal goden
COMMENTS