Rik van Looy won bijna alle koersen. Maar vaker dan hij wil, wordt hij herinnerd aan "het verraad van Ronsse". Van Looy was de beo...
Rik van Looy won bijna alle koersen. Maar vaker dan hij wil, wordt hij herinnerd aan "het verraad van Ronsse". Van Looy was de beoogde winnaar maar uiteindelijk werd hij op de streep verslagen door landgenoot Benoni Beheyt.
Wielrennen staat vaak synoniem voor list en bedrog, zijn intriges, zijn afspraken. De sterkste mag niet altijd winnen, zeker niet als hij een knecht is. En als de knecht toch zegeviert, door de patron te verraden, is er voor hem geen leven meer in de hiërarchisch opgebouwde wielerwereld.
De Belg Benoni Beheyt kan daarover meepraten. Hij dwarsboomde zijn kopman en heeft dat geweten. Op zondag 11 augustus 1963, bij het WK in eigen land (Ronse), zat hij in een grote kopgroep, waar de Belgische wielrenners goed waren vertegenwoordigd: behalve Beheyt reden Armand en Gilbert Desmet, Prost en Van Looy vooruit.
Kasseien en de Kruisberg maakten van dit WK een zware wedstrijd. Rik Van Looy was kopman van de Belgische ploeg en niemand zag in het peloton een rivaal die de fel gemotiveerde keizer van de titel kon houden.Hij was niet alleen een van de snelste sprinters, in het Belgische kamp was afgesproken dat eenieder zich in het zweet zou rijden om hem voor de derde keer aan de regenboogtrui te helpen.
Maar in het zicht van de finish werden die beloften noodgedwongen geschonden. Het peloton slaat zo op hol dat er van enige organisatie vanuit de Belgische team geen sprake meer is. Als wilde paarden galopperen de vedetten richting finish. Gilbert Desmet countert een demarrage van Jacques Anquetil. Anquetil ziet eens om maar ziet dan Desmet in zijn wiel die uiteraard niet overneemt. De Fransman is nog niet teruggehaald of Tom Simpson waagt een poging. Opnieuw rijdt Desmet het gat dicht, nu met Van Looy in zijn wiel.
Wat er dan gebeurt, daar zijn de meningen over verdeeld. Er zijn bronnen die beweren dat Desmet de sprint verkeerd aantrok. Desmet ging niet opzij en Van Looy moest vol in de wind om uit het wiel van zijn teamgenoot te komen. Dan zijn er ook nog mensen die beweren dat Desmet te hard reed en bronnen die beweren dat hij juist te zacht reed voor Van Looy. Feit is dat in de chaos van de laatste meters Benoni Beheyt zich nog langs Van Looy wringt, die zich op de streep nog winnaar waande.
Het was een omstreden overwinning door het geduw en getrek. De officiële verklaring van Beheyt was dat hij zijn arm moest uitsteken om een val vermijden.
Beheyt: "De laatste 100 meter heb ik niet meer kunnen spurten. Van Looy kwam helemaal over de weg, van links naar rechts. Er werd gezegd dat ik hem had getrokken, maar ik moest hem juist wegduwen."
Dat laatste tonen de beelden wel aan. Van Looy rijdt in de richting van Beheyt. Die moet Van Looy afhouden om te voorkomen dat hij in aanraking komt met de stoeprand.
Van Looy zwiept dat het een lieve lust is. Bij de eerste zwieper moeten een aantal concurrenten, waaronder Janssen, Darrigade en Stablinski vol in de ankers. Daarna is Beheyt aan de beurt. Van Looy voelt iemand in zijn achterwiel komen en deelt nogmaals een zwieper uit.
Beheyt zet zijn kopman af met zijn arm. Vandaag de dag zouden beiden zeker gediskwalificeerd zijn. En wie had er dan gewonnen? Jo de Haan, een Nederlander! De jury onderneemt echter geen actie. Een Frans jurylid zou gezegd hebben: "En wie moeten we dan laten winnen? Toch zeker niet die Nederlander?" Andre Darrigade werd op die dag vierde, wat als hij de derde plaats had opgeeist?
"Van Looy kwam gewoon te vroeg op kop"zegt Beheyt echter. "Hij zat op het laatst kapot, was gewoon te vroeg aangegaan. Hij kreeg dat grote verzet niet meer rond, daarom heeft hij verloren".
Beheyt voelt zich die dag zich de koning te rijk. De piepjonge Oost-Vlaming droomde van hoge startgelden en een aanzienlijke salarisverhoging, maar hij vergist zich lelijk in de getarte Van Looy.
De machtige 'keizer' bestraft de rebellie van Beheyt. Hij gebruikte zijn enorme gezag in het peloton, bij sponsors en organisatoren om zijn ongehoorzame helper te dwarsbomen. Niet dat Beheyt zich niet meer kon vertonen in het peloton, maar zo nu en dan reed Van Looy of een ploeggenoot het karretje van Beheyt in de poep.
Beheyt erkent dat Van Looy hem na Ronsse meer dan eens dwars zat, maar dat hij desondanks toch de nodige sucessen kon vieren. "Ik kon gewoon meerijden in het peloton. Ze reden me niet van de weg. Zo erg was het niet. Maar Van Looy liet zijn knechten wel op mijn wiel rijden."
Toch had Beheyt in 1964 één van zijn beste jaren. Hij won een Touretappe, won de Ronde van België en werd tweede in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De Belg won in 1962 al Gent -Wevelgem en de GP Fourmies. Bovendien was Beheyt erg snel, niemand reed graag met hem naar de meet.
Beheyt stopte in 1968 omdat hij geen brood meer zag in zijn carrière. Dat lag overigens niet aan Van Looy. "Ik had niet veel goesting om de koersen." De aanschaf van een fietsenzaak veroorzaakt deze gemoedstoestand. Beheyt heeft de zaak nog steeds. Er hangt nog een wereldkampioenschapstrui in de zaak. "Het is niet de echte trui. maar zo ziet het volk 'm toch"
Aanpassingen
Dit verhaal publiceerde ik eerder op Hetiskoers.nl. Er wordt meteen gereageerd op het verhaal door de Belg Patrick Feyaerts. Feyaerts werkte ooit mee aan een boek over de Groene Leeuwen. Hij deed uitgebreid onderzoek naar de sprint van het WK '63. Feyaerts wees me in zijn reactie op enkele feitelijke onwaarheden in mijn verhaal. Zijn opmerkingen heb ik uiteraard meegenomen in bovenstaande versie.
Bron: NRC, De Wielersite, Sport International, Gazet van Antwerpen, Wikipedia, Knack, Het is Koers
Wielrennen staat vaak synoniem voor list en bedrog, zijn intriges, zijn afspraken. De sterkste mag niet altijd winnen, zeker niet als hij een knecht is. En als de knecht toch zegeviert, door de patron te verraden, is er voor hem geen leven meer in de hiërarchisch opgebouwde wielerwereld.
De Belg Benoni Beheyt kan daarover meepraten. Hij dwarsboomde zijn kopman en heeft dat geweten. Op zondag 11 augustus 1963, bij het WK in eigen land (Ronse), zat hij in een grote kopgroep, waar de Belgische wielrenners goed waren vertegenwoordigd: behalve Beheyt reden Armand en Gilbert Desmet, Prost en Van Looy vooruit.
Kasseien en de Kruisberg maakten van dit WK een zware wedstrijd. Rik Van Looy was kopman van de Belgische ploeg en niemand zag in het peloton een rivaal die de fel gemotiveerde keizer van de titel kon houden.Hij was niet alleen een van de snelste sprinters, in het Belgische kamp was afgesproken dat eenieder zich in het zweet zou rijden om hem voor de derde keer aan de regenboogtrui te helpen.
Maar in het zicht van de finish werden die beloften noodgedwongen geschonden. Het peloton slaat zo op hol dat er van enige organisatie vanuit de Belgische team geen sprake meer is. Als wilde paarden galopperen de vedetten richting finish. Gilbert Desmet countert een demarrage van Jacques Anquetil. Anquetil ziet eens om maar ziet dan Desmet in zijn wiel die uiteraard niet overneemt. De Fransman is nog niet teruggehaald of Tom Simpson waagt een poging. Opnieuw rijdt Desmet het gat dicht, nu met Van Looy in zijn wiel.
Wat er dan gebeurt, daar zijn de meningen over verdeeld. Er zijn bronnen die beweren dat Desmet de sprint verkeerd aantrok. Desmet ging niet opzij en Van Looy moest vol in de wind om uit het wiel van zijn teamgenoot te komen. Dan zijn er ook nog mensen die beweren dat Desmet te hard reed en bronnen die beweren dat hij juist te zacht reed voor Van Looy. Feit is dat in de chaos van de laatste meters Benoni Beheyt zich nog langs Van Looy wringt, die zich op de streep nog winnaar waande.
Het was een omstreden overwinning door het geduw en getrek. De officiële verklaring van Beheyt was dat hij zijn arm moest uitsteken om een val vermijden.
Beheyt: "De laatste 100 meter heb ik niet meer kunnen spurten. Van Looy kwam helemaal over de weg, van links naar rechts. Er werd gezegd dat ik hem had getrokken, maar ik moest hem juist wegduwen."
Dat laatste tonen de beelden wel aan. Van Looy rijdt in de richting van Beheyt. Die moet Van Looy afhouden om te voorkomen dat hij in aanraking komt met de stoeprand.
Van Looy zwiept dat het een lieve lust is. Bij de eerste zwieper moeten een aantal concurrenten, waaronder Janssen, Darrigade en Stablinski vol in de ankers. Daarna is Beheyt aan de beurt. Van Looy voelt iemand in zijn achterwiel komen en deelt nogmaals een zwieper uit.
Beheyt zet zijn kopman af met zijn arm. Vandaag de dag zouden beiden zeker gediskwalificeerd zijn. En wie had er dan gewonnen? Jo de Haan, een Nederlander! De jury onderneemt echter geen actie. Een Frans jurylid zou gezegd hebben: "En wie moeten we dan laten winnen? Toch zeker niet die Nederlander?" Andre Darrigade werd op die dag vierde, wat als hij de derde plaats had opgeeist?
"Van Looy kwam gewoon te vroeg op kop"zegt Beheyt echter. "Hij zat op het laatst kapot, was gewoon te vroeg aangegaan. Hij kreeg dat grote verzet niet meer rond, daarom heeft hij verloren".
Beheyt voelt zich die dag zich de koning te rijk. De piepjonge Oost-Vlaming droomde van hoge startgelden en een aanzienlijke salarisverhoging, maar hij vergist zich lelijk in de getarte Van Looy.
De machtige 'keizer' bestraft de rebellie van Beheyt. Hij gebruikte zijn enorme gezag in het peloton, bij sponsors en organisatoren om zijn ongehoorzame helper te dwarsbomen. Niet dat Beheyt zich niet meer kon vertonen in het peloton, maar zo nu en dan reed Van Looy of een ploeggenoot het karretje van Beheyt in de poep.
Beheyt erkent dat Van Looy hem na Ronsse meer dan eens dwars zat, maar dat hij desondanks toch de nodige sucessen kon vieren. "Ik kon gewoon meerijden in het peloton. Ze reden me niet van de weg. Zo erg was het niet. Maar Van Looy liet zijn knechten wel op mijn wiel rijden."
Toch had Beheyt in 1964 één van zijn beste jaren. Hij won een Touretappe, won de Ronde van België en werd tweede in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De Belg won in 1962 al Gent -Wevelgem en de GP Fourmies. Bovendien was Beheyt erg snel, niemand reed graag met hem naar de meet.
Beheyt stopte in 1968 omdat hij geen brood meer zag in zijn carrière. Dat lag overigens niet aan Van Looy. "Ik had niet veel goesting om de koersen." De aanschaf van een fietsenzaak veroorzaakt deze gemoedstoestand. Beheyt heeft de zaak nog steeds. Er hangt nog een wereldkampioenschapstrui in de zaak. "Het is niet de echte trui. maar zo ziet het volk 'm toch"
Aanpassingen
Dit verhaal publiceerde ik eerder op Hetiskoers.nl. Er wordt meteen gereageerd op het verhaal door de Belg Patrick Feyaerts. Feyaerts werkte ooit mee aan een boek over de Groene Leeuwen. Hij deed uitgebreid onderzoek naar de sprint van het WK '63. Feyaerts wees me in zijn reactie op enkele feitelijke onwaarheden in mijn verhaal. Zijn opmerkingen heb ik uiteraard meegenomen in bovenstaande versie.
Bron: NRC, De Wielersite, Sport International, Gazet van Antwerpen, Wikipedia, Knack, Het is Koers
COMMENTS